14 maart

We hebben een hotel mét ontbijt. Alleen krijgen we een kopje koffie en een (oude) geroosterde boterham met boter en jam. Oma heeft er duidelijk niet zoveel zin in. En voor een tweede kopje koffie moeten we betalen. Tja…

Maar de zon schijnt, we hebben er zin in, de afstand is kort, de route belooft mooi te worden en het is bijna weekend. Wat willen we nog meer?

De route loopt door een prachtig bosgebied en de stijging valt mee. Na drie kilometer besluit ik van de route af te wijken om naar een uitzichtpunt te gaan. Hedwig loopt verder, dus we splitsen voor de rest van de etappe.

Boven aangekomen bij het klooster zit Hedwig al aan de koffie. We willen hier overnachten, maar de prijzen zijn absurd hoog—en dat nog zonder diner en ontbijt. Dus kiezen we voor de gemeentelijke albergue: een schitterend, gloednieuw gebouw, en dat voor slechts 10 euro. Tja… makkelijke keuze.

Ondertussen krijgt onze boottocht – als alternatief voor 30 km extra lopen zonder horeca of overnachting – steeds meer vorm. Na heel wat heen-en-weer geapp, hebben we zeven mensen uit onze eigen groep en sluiten drie Koreanen zich bij ons aan.

We hebben ook eindelijk geleerd wat die mysterieuze verhoogde schuurtjes zijn die we overal in tuinen zien. Onze theorieën over duiventillen en mortuaria blijken volledig mis. (Zie foto!)

Het zijn hórreos: traditionele voorraad- en graanschuren die veel voorkomen in Galicië en delen van Portugal. Ze zijn gebouwd van steen en hout en staan op pilaren met platte stenen erop, zodat knaagdieren er niet bij kunnen. Op het dak staat aan de ene kant een kruis en aan de andere kant het symbool van een heks.

We eten op tijd in de plaatselijke kroeg, waar de vrijdagmiddagborrel in volle gang is. Zo kunnen we om 19:00 netjes op tijd in de kerk zitten voor de pelgrimsmis.

9 numnekes en 2 broeders, gezamenlijk goed voor dan 1000 jaar levenservaring

Een werkelijke ontdekkingsreis ligt niet in het zoeken naar nieuwe landschappen, maar in het kijken met andere ogen.’